Vinatzer/Messner op de Marmolada zuidwand

Vinatzer/Messner op de Marmolada zuidwand

Op de eerste dag van mijn 20^e levensjaar..

De Vinatzer/Messner is een klassieke route van 1.100 meter op de Marmolada Zuid- wand, in de Italiaanse Dolomieten, 28 touwlengtes (in feite iets meer) Max 6a+/6b. Het onderste deel, tot aan de grote richel is het Vinatzer- deel, vooral schoorstenen, versnijdingen en geulen. Het tweede deel is de Messner variant. Dit deel is niet per se veel moeilijker, maar het is vooral plaat met verticale watergeulen (runnels) en moeilijk af te zekeren, Messner heeft het solo geopend.

Messner, de meester.

Marmolada zuidwand

Helaas had het de nacht voor mijn verjaardag geregend waardoor het op mijn verjaardag niet durfden te proberen, maar de dag na mijn verjaardag is ook leuk. Na ‘Baci da Honolulu’ en ‘Roberto 83’ (twee mooie behaakte routes van 300 meter op de Ciavaces, op de Sella pas, beide maximaal 7a+), en Martin had Don Quichotte (ook op de Marmolada Zuid- wand) geklommen, voelden we ons klaar voor de Vinatzer/Messner. De hoofdprijs. Op mijn verjaardag de laatste voorbereidingen getroffen; taart gegeten, mezelf een kleine blauwe friend cadeau gedaan, uitgebreid gegeten in de hut, en dat soort dingen. ’s Avonds hebben we in het ‘military bivak’ geslapen, een prachtige bivakplaats, een gehakte grot, tien minuutjes boven de hut. Dat scheelde anderhalf uur lopen vanaf de parkeerplaats, vanaf hier zou de aanloop naar de route nog ongeveer een uur zijn.

Job en Martin

Met een volle maag lopen we in het donker naar de grot, het is letterlijk naast het pad wisten we, dus we konden het niet missen. Het is een hele mooie grot; stahoogte en supergroot, uitgehakt uit een hele grote boulder. We hebben een mooi vuurtje gemaakt, genoten van de volle maan en de sterrenhemel en Martin heeft me de beginselen van het mondharmonica spelen geleerd, al met al een prachtig bivak. Wel stond de wekker om half vier en wouden we dus op tijd gaan slapen. Tijdens het opblazen van de matjes en uitrollen van onze slaapzakken realiseerden we ons tot onze grote spijt dat de hele grot blauw stond van de rook… zonder frisse lucht konden we zéker niet slapen (dat werd al moeilijk want we waren heel energiek, zenuwachtig en natuurlijk psyched), we hebben de takken uit het vuur gehaald en verspreid om het vuur sneller uit te laten gaan. Nog maar even wachten dan… Na een half uurtje kunnen we gaan proberen te slapen, het is ondertussen kwart voor elf.

Job in de wand

De wekker gaat, een klein hapje eten en drinken en we beginnen met lopen. Binnen tien minuten zijn we op weg. Onze spullen laten we opgeruimd in een hoekje van de grot achter. Omdat de maan vol is kunnen we haast alles zien en herkennen we de start van de route. De wand lijkt steeds dichter bij dan dat hij is, maar na een uur lopen bereiken we de wand. Nu is het oriënteren alleen heel moeilijk geworden want al snel nadat we begonnen waren met lopen verdween de maan achter een berg en was het pikkedonker geworden… Zo dicht onder de wand en in de duisternis was het vinden van de start niet eenvoudig. We dachten een versnijding en een niche te herkennen, toen we ook een nutje zagen hangen besloten we daar in te stappen. Het lot van ‘kop of munt’ besloot dat ik moest beginnen. Behoorlijk gaar maar toch met goede moed begin ik met klimmen. De rots is dramatisch slecht en het klimmen verreweg van makkelijk, afzekeren haast onmogelijk. Na een half uur op en neer klimmen, naar links en naar rechts, iets plaatsen en dan weer weghalen omdat het toch niet zal houden, zoeken naar kenmerken van de topo, klim ik met de staart tussen mijn benen helemaal naar beneden. Dit was niet de route. Nu begon het licht te worden en herkenden we de juiste start, ongeveer 20 meter naar links, ook verschenen er toen meerde touwgroepen. We stappen achter twee andere touwgroepen de route in, om half 7 begint Martin met klimmen.

Job on the lead

Behalve de twee touwgroepen voor ons, zagen we tot onze grote verbazing dat er ook nog drie achter ons aan komen. In de eerste vijf of zes lengtes werd er ingehaald en er was aardig wat stress aan de man. Wij werden ingehaald door twee goede Duitse klimmers met een gids, en wij haalden op onze beurt twee langzame Oostenrijkers in. Na een tijdje had iedereen zijn tempo gevonden en zagen we elkaar slechts af en toe nog. De laatste touwgroep is na ongeveer 5 lengtes teruggekeerd. Het klimmen ging lekker, we klommen rap door om niet te worden ingehaald en om onze verloren tijd, door het verkeerd instappen, goed te maken. Om half twee, op de richel halverwege, realiseerde ik me dat ik nog niks had gegeten, na 16 touwlengtes. Nu snel wat nootjes en een gesmolten Twix gegeten, en een waardevolle, schaarse foto geschoten. Na enkele minuten gaan we weer verder. Nog 12 touwlengtes te gaan. Ook het tweede deel is prachtig. Hier is de rots kwaliteit nog beter dan in het onderste deel. Mooie traverses op platen, met verticale watergeulen en loodrechte stukken op randjes en pockets. Er staat 6a+ bij, maar zelden heb ik zulke ondiepe mono’ s vast gehouden met twee voeten op wrijving. Slecht af te zekeren maar meesterlijk mooi klimmen. Het vinden van de route viel ons reuze mee, ondanks dan de mephaken van verdwaalde klimmers en de twee standplaatsen die ontbraken, of in elk geval niet te vinden waren.

Om half 9 komen we boven, zwaar uitgeput en helemaal gaar van het klimmen als machines. Met het avondrood dat schijnt op alle bergtoppen en rotswanden om ons heen lopen we over de gletsjer naar beneden. Het laatste water opgedronken en de laatste Twix gegeten, de laatste inspanning om beneden te komen, maar wat viel deze wandeling zwaar. Twee en een half uur lopen, eerst anderhalf door de sneeuw, vallen en opstaan, dan over rotsen en op het laatst over een wandelpad… Uitgeteld komen we bij de weg, liften we terug naar de bus, slapen we zonder slaapzak (die ligt in het bivak) en genieten we van deze nieuwe ervaring.

Topo deel 1

Topo deel 2