Game Over
De tijd van eindeloos reizen, klimmen en skiën is over. Er wacht mij een bestaan van poepluiers, gekolfde melk en eindeloos krijsende baby’s. Ik word vader! Maar niet voordat ik nog een aller allerlaatste keer richting de Alpen kan gaan, om nog eens 3 lange dagen te genieten van stijl waterval ijs en losse poeder sneeuw.
Met het boek “Baby management voor mannen” op mijn schoot en Coen achter het stuur, scheuren wij vrijdag na werk richting het Stubaital in Oostenrijk. Een gebied wat voor Nederlanders een veel gekozen ijsklimbestemming is. Ons originele plan was om naar Kandersteg te gaan maar daar was door de warmte niet echt goed ijs te vinden, zoals eigenlijk in het grootste deel van de Alpen. We moesten dus een stukje zuidelijker rijden richting de Italiaanse grens om voldoende kou en goed gevormde watervallen te vinden.
Ik lees de eerste zin van mijn Baby bijbel: “kinderen van betrokken vaders ontwikkelen zich vanaf de geboorte op tal van terreinen beter dan kinderen met afwezige vaders”
Midden in de nacht komen we aan op de plaats van bestemming. Rond een uurtje of 3 zetten wij ons tentje op in de sneeuw langs de kant van een bos weggetje. Na 4 uurtjes snurken komen wij ons tentje uit en kan dag 1 beginnen.
We zetten onze auto op de parkeerplaats van de Grawa Eisgarten. Hier zijn een heel aantal (niet te moeilijke) klimmogelijkheden op 10 minuten lopen van de auto. Wij gaan voor de 4ten Zwerg. Een vrij makkelijk begin met twee leuke wat lastigere lengtes op het einde.
Met 2 abseils komen we uit in een gully waarlangs we weer naar de auto kunnen lopen. Daar gooien we onze klim spullen af en rijden naar het ski gebeid een stukje verder op. Hier binden we de tour-ski’s onder en lopen tot het donker wordt zo ver mogelijk een berg deel omhoog waar nog bijna geen sporen staan. Met de opkomende maan in onze rug, skiën we een lekker, nog niet geskied stuk naar beneden.
Voor dag 2 staat een lange skitour op het menu.
Helaas hebben we de verkeerde stijgsporen omhoog gevolgd waardoor we een ander dal in zijn gegaan dan gepland. We hebben geprobeerd dat nog goed te maken maar moesten helaas om keren en doorgaan waar we aan begonnen zijn. Dit blijkt een fantastisch mooi alternatief te zijn. Een hele lange weg om hoog met nog maar enkele stijg sporen.
Zeven uur later en 1.400 hoogtemeters verder komen we, nadat we het aller uiterste uit onze niet geacclimatiseerde lichaam hebben geperst, op het eindpunt van onze tour aan. Een topje wat prachtig uitzicht geeft op de verschillende toppen en dalen om ons heen.
Nu kan het mooiste van de dag beginnen, die zelfde 1400 hoogtemeters weer afdalen!
[cvm_playlist theme=”default” aspect_ratio=”4×3″ width=”640″ volume=”30″ videos=”1199″]
Dag 3, de laatste dag. Het beloofd weer een lange dag te worden. Zeker omdat de auto een nieuwe band moet krijgen in de garage. Nu moeten we nog verder naar de waterval lopen die we willen beklimmen vandaag. Na een eindeloze tocht bereiken we het slachtoffer van vandaag: Eiszeit WI5.
We moeten allebei behoorlijk aan de bak en kunnen door tijd gebrek de laatste 15 meter van de waterval niet uitklimmen. In razend tempo moeten we terug het dal in omdat de garage waar de auto nog staat om 5 uur sluit en wij nog weer helemaal naar NL moeten terug reizen.
Het waren 3 fantastische dagen! Hopelijk mag ik, als de kinderen straks uit huis zijn, weer een keer wat leuks met je gaan doen Coen!
I’ll be back!
Anne
23 januari 2014 at 10:12 PMWoow mannetjes!
Dat zag er heel mooi uit! een goeie afsluiting van het ruige leven.
Anne
angela
24 januari 2014 at 10:32 PMWat een waanzinnig mooie en stoere tocht!
Ik zie je al skiën, Laurens, met zo’n klein manneke tussen jouw benen, op kleine skietjes met papa de berg af……..
Maar eerst, de poepluiers!
Angela
Joost
9 februari 2014 at 2:21 PMMaak je niet druk Laurens, over anderhalf jaar mag jij vast weer een weekendje klimmen!
Game on! | Climbingaffairs
27 januari 2016 at 12:49 PM[…] jaar geleden was het Game over voor Laurens. Met een nakomeling op komst, leek veel klimmen er niet meer in te zitten. Dit bleek […]