Magic Ice in Val d’Avers
Jeroen van Ommen, Roland Bekendam en ik hebben midden februari vier fantastische dagen in het bergdorpje Ausserferrera, in Val d’Avers (Graubunden, Zwitserland) doorgebracht. Hierbij een kort verslag.
Concentratie ver-ijst
Het dal is vooral bekend omdat het een van Europa’s bekendste bouldergebieden huisvest, Magic Wood, waar voornamelijk in de periode april t/m november wordt geboulderd. De granieten boulders zijn mooi gelegen in een bos (duh) aan de oever van een flinke bergbeek. Definitely a magic place!
Ook hartje winter is het hier prima vertoeven. De afwezigheid van grote skigebieden zorgt ervoor dat het extreem rustig is. Daarnaast lijken de toerski-mogelijkheden eindeloos, ook met een hoger lawingevaar zijn er een aantal relatief veilige niet te steile routes te doen. En uiteraard zijn er een behoorlijk aantal grote bevroren watervallen, de reden waarom wij er zijn. De meeste bevinden zich binnen een half uur lopen van de weg; de condities kun je dus vanuit de luie stoel(verwaming) checken.
‘Thron’, de klassieker van Val d’Avers
We verbleven in Hostel Generoso, een absolute aanrader. Voor 30 euro p.p.p.n. heb je de beschikking over een vier persoonskamer, incl. douche en gemeenschappelijke keuken met alles erop en eraan. Onwerkelijke prijzen voor het land waar je voor een koffie in een klein dorpje al meer dan 4 euro betaald. Neem je boodschappen mee vanuit Nederland, en het is financieel dus prima te doen.
De eerste dag besluiten we ‘op te warmen’ in ‘Diedrolux’ (4+, 150m). Een mooie steile lijn, die vanaf een afstand fragiel lijkt, maar het niet is. Het ijs is gelig door aarde en mos (tenminste, dat hopen we), en het ijs is in de steilste lengte niet dik maar wel keihard. Na het uittoppen, seilen we over de route ab en ’s middags rijden we naar een drytoolgebiedje, waar ook ijs te vinden is. Boven deze korte watervallen hangen enorme pegels, en we horen van locals dat hier recent nog iemand is overleden omdat een van de pegels naar beneden stortte terwijl er mensen onder stonden. Snel lopen dus! De drytoolroutes zien er helaas ook niet aanlokkelijk uit, dus op tijd terug om ons voor te bereiden op de volgende dag!
Jeroen in de derde lengte van ‘Diedrolux’ (© Roland Bekendam)
Coen in de eerste lengte van ‘Diedrolux’ (© Jeroen van Ommen)
Coen naklimmend in de tweede lengte van ‘Diedrolux’ (© Jeroen van Ommen)
Deze dag staat ‘Thron’ of ‘Il Mostro’ (5+,250m) op het menu. Dat is de klassieker van het dal. Om half 6 staan we naast ons bed en een uur later zitten we in de auto. Het is lekker koud, en als we na een half uur lopen aan de voet van de wand staan, zien we een Oostenrijkse auto stoppen op de parkeerplaats. Er wordt twee keer keihard gevloekt wanneer ze ons zien. Begrijpelijk, je wilt hier niet met meerdere touwgroepen tegelijk inzitten. Er moet soms veel slecht ijs worden weggehakt. Na drie makkelijke lengtes volgen drie tricky lengtes van 90 graden. Spannend voorklimmen dus! Vooral de laatste lengte, die Roland voorklimt, is geen weggever. Nadat we met de verzuring in de onderarmen van het uitzicht hebben genoten, seilen we ab over Abalakovs. Voor mij als eerste ‘abseiler’ een mooie gelegenheid om dit weer eens te oefenen.
‘Thron’ bij het eerste ochtendgloren..
Coen & Jeroen naklimmend in de tweede lengte van ‘Thron’ (© Roland Bekendam)
Roland (enigszins gehavend, want door ijs getroffen) in de moeilijke laatste lengte
De drie musketiers, terug bij de auto..
‘De enige mooie vos, is een dode vos’ (citaat Roland)
De derde dag rijden we omhoog in het dal naar een brug waar je vanaf moet abseilen om een in een waterval die hieronder door loopt uit te komen. De laatste lengte is vanaf enkele meters afstand op de brug te volgen. Jeroen en ik klimmen ‘m, en Roland maakt foto’s. Als wij hebben uitgetopt, komt Roland omgelopen, seilen Roland en ik ab, en klimt Roland de tweede (steile!) lengte ook nog een keer voor. Daarna klim ik de rechtervariant nog een keer, en Jeroen en Roland ook. De zon staat inmiddels al een tijdje op het ijs, wat de kwaliteit uiteraard niet ten goede komt.. Ijsklimmen in de zon, voor alles is een eerste keer! 😉 Wat genieten we hierna van koffie, bier en uitzicht in de zon op een terrasje in de buurt…
Abseilen om in ‘Brückenfall’ te komen
Jeroen in ‘Brückenfall’
Jeroen nadert de standplaats.
Steil ijsklimmen in de zon = gegarandeerd zweten
Roland aan ’t werk
Bijna boven..
De minder steile uitklimoptie ook nog even..
Jeroen in de rechtervariant van ‘Brückenfall’
De volgende dag is het helaas tijd om deze mooie plek weer te verlaten. Aan de eigenaar van het hostel hebben we gevraagd of er in de buurt nog een zuidwandje te vinden is, waar we nog even kunnen sportklimmen. Hij verwijst ons naar de Walensee, in de richting van Zurich. Parkeren in een bocht na een ‘galerie’ en daarna met een ladder boven op de galerie terecht komen.. Als we hier om 9u ’s ochtends aankomen, is het nog ijzig koud, maar toch trekken we onze wrijvingschoentjes aan. En jahoor, na een uurtje komt er een waterig zonnetje door de mist en maken we nog even wat (mooie!) meters in de rots, voordat ons avontuur ten einde is.. Fijne tijd gehad!!
Jeroen aan ’t sportklimmen boven de Walensee
No Comments