Climbingaffairs | Gran Paradiso & Orpierre

25 april 2015 In Trip reports By Coen

Gran Paradiso & Orpierre

Eind maart stond de vijfdaagse ‘Tour del Gran Paradiso’ op het programma, een vijfdaagse skitocht door het hooggebergte waarbij je op de 3e dag de enige 4.000-er van het Nationaal Park op- en af skiet, de Gran Paradiso, en daarnaast de bijna 3.600m hoge Grand Serraz. Voor de hele tocht zijn een goede conditie en redelijke alpiene skills nodig. Er worden gemiddeld per dag zo’n 1.000 hoogtemeters afgelegd en er zitten een aantal steilere passages, gletsjer en wat gecombineerd terrein in. Stijgijzers, gordel en een dun touw in de rugzak dus!

Vlak voor onze aankomst was er net een beetje verse sneeuw gevallen en de weersvoorspellingen waren (voor een aantal dagen) uitstekend. Daarna wisselvalliger. Het plan was dus om te zien hoe ver we zouden komen. Tussentijds naar het dal afdalen was altijd een optie en ook de crashpad, setjes en sportklimtouw lagen achterin de auto te shinen..

De rest van alpen kende ongeveer dezelfde voorspelling, Oostenrijk zelfs ietsje beter, maar laten we eerlijk zijn….. we gaan gewoon ’t liefst naar Italië!

Na een goede nacht rust, lekker eten en weerzien met de zeer behulpzame eigenaar Andrea in ijsklim-hotel Ondenzana in Lillaz (Cogne), vertrekken we op zondag vanuit het Valnonthey dal naar Rifugio Vittoria Sella (2.588m).

Aankomst bij de Riffugio Victorio Sella in de mist.

Het eerste uur lopen we met de skies op de rug, daarna is het nog een stukje vellen. Naarmate we hoger komen, wordt de mist dikker en dikker. In de hut zijn we de eerste gasten, er zullen er nog een stuk of 12 volgen. Niet te druk dus.

Die avond krijgen we een stevige maaltijd, zoals je het in een hut gewend bent, en een lekker flesje rood erbij. De volgende ochtend een niet zo vroege start (hadden we beter wel kunnen doen, lees verderop ;-)), om een uur of 7 staan we buiten op onze skies. Klaar voor de Grand Serraz, zo’n 1.000 meter boven ons.

Bluebird!

Off we go..

Kickturn..

Prachtig uitzicht op Wallis

Gestaag maken we progressie, tot we op een gegeven moment denken de directe weg naar de top denken te zien. Twee steilere touwlengtes met 60 graden mixed terrein (sneeuw & rots):

Wrong way…

Volgens de kaart en beschrijving moet dit kloppen. Als ik met het touw aan de gordel steil omhoog spoor en het na 20 meter te gevaarlijk vind vanwege de zachte sneeuw, klim ik weer af en doen we de skies weer aan. We kiezen ervoor een stuk verder te vellen onder de wand door, maar dit geintje heeft ons natuurlijk wel even tijd gekost. Zodra we aan de andere kant van de wand uitkomen, zien we dat de top die we eerder dachten te zien, niet de echte top was, optisch bedrog…

Omhoog naar de juiste plek om de top te bereiken.

De Grand Serraz

Onze skies gaan weer achter op de rugzak en de stijgijzers en pickel worden te voorschijn gehaald. Ik klim zo snel mogelijk het touw uit, maak stand, en zeker de anderen omhoog. Het is goed dat Valentijn als ‘coach’ achteraan blijft, het is hier best steil en daarom spannend als je dit niet vaak doet.

Richting de top van de Grand Serraz

We moeten een beetje aan de tijd denken, dus ik beklim in m’n eentje de ‘boulder’ waar ’t topkruisje op staat. Ook om even te kunnen oriënteren waar we heen moeten (we dalen aan de andere kant af).

Boulderen op hoogte 😉

Top-selfie

Voorzichtig traversen we over de graat richting de abseils die hier ergens moeten zitten. Ze blijken perfect te zijn, zo te zien recent geïnstalleerd.

Wanneer we op de gletscher staan, zien we de wolken steeds sneller dichterbij komen. Een vooruitzicht op de orientatie-uitdaging die ons nog te wachten staat.

We skien eerst zo’n 500 hoogtemeters door perfecte poeder af. Nog niet zo vaak zulke mooie sneeuw geskied als hier!

Mooi!

Vanaf het punt dat we in dikke mist terecht komen, moeten we op zoek naar een steil couloir om de doorsteek naar de Chabod hut te kunnen maken. Vanaf het einde van dit couloir klim je volgens de kaart weer zo’n 300 meter omhoog om via een col af te kunnen dalen naar de hut.

We skiën langs de rand van de graat maar het is lastig om het juiste couloir te vinden in de mist. Het is ondertussen al vrij laat, dus besluiten we dat afdalen naar het dal de meest veilige optie is, om niet in het donker bij de hut aan te hoeven komen in de mist. Voorzichtig oriënterend en dicht bij elkaar skiën we door onbekend terrein naar beneden.

We weten niet zeker of we goed zitten, maar vermoeden van wel. Als ’t op een gegeven moment iets opklaart, is het al aan het schemeren, maar we zien wel dat we goed zitten vanwege een aantal verlaten huisjes, die ook op de kaart staan. We zitten op zo’n 2.200m. Vanaf nu is het beekje oversteken, prikken, schaatsen, skien, lopen, skien, etc. tot het donker is en de hoofdlampjes opgaan. Wanneer we een groep steenbokken tegenkomen, moeten de skies op de rugzak, want er steken teveel rotsen uit de sneeuw om nog te kunnen skien.

We zitten hier nog boven de boomgrens en de vereisde rots-/grashelling wordt op een gegeven moment dermate steil dat het gevaarlijk kan worden om in het donker door te gaan, zeker in combinatie met vermoeidheid die bij een aantal van ons logischerwijs optreed.

En dan eh.. besluiten we met frisse tegenmoed om ons voor te bereiden op een bivakje. We installeren ons in de sneeuw tegen een grote boulder aan, en we hebben geen water meer en geen brandertje bij ons dus eten we ijspegels bij de laatste stukjes kaas, worst en energiereepjes. We trekken de donsjacks en hardshells aan en geen van ons klaagt, we hebben het nu nog warm 😉

Een slaapplek onder de sterren..

De rest van de avond en nacht duurt lang, ik doe geen oog dicht.. om de tien minuten moet ik gaan staan en bewegen om mijn lichaam weer enigzins op temperatuur te krijgen. Ik dwing mezelf om niet steeds op m’n klok te kijken; de keren dat ik het doe zijn frusterend omdat ik stiekem al had gehoopt dat het later was. We zijn gelukkig totaal niet gestrest, want in veilig terrein en vertrouwen in een veilige afloop.

In het dal glinsteren de lichten van een klein dorpje, totdat het in de loop van de nacht weer nevelig wordt en het begint te sneeuwen. Als het om een uur of 7 eindelijk licht wordt, is het compleet dichtgetrokken. De Gran Paradiso was toch niets geworden, bedenk ik mezelf, een schrale troost 😉

Valentijn is op z’n mooist in het ochtendgloren.

We klikken de skies onder en vellen omhoog terug naar de huizen, en langzaam wordt m’n lichaam weer lekker warm! Ook vinden we hier een beekje, waar we gulzige slokken uit nemen. En last but not least, iets wat op een pad lijkt. Het loopt door het bos naar beneden. Op een gegeven moment houdt het pad op, en met veel moeite en zoeken weten we de goede weg aan te houden, door de diepe sneeuw in ’t bos. Ineens vinden we het paadje weer terug! In het donker was dit nooit gelukt, dus we zijn achteraf blij met de beslissing om boven te blijven. Vooral als we in het dorp beneden met een groot glas cola en Panini bij de open haard zitten! 🙂

De dagen hierna wordt het weer slechter dan eerder voorspeld, dus meer dan pisteskiën zit er niet meer in. Daarom verhuizen we naar ’t mooie Orpierre in de Provence, waar het in deze tijd van het jaar nog compleet uitgestorven is. Heerlijk! In een paar dagen nog een aantal mooie routes kunnen klimmen!