Hardrock in Switzerland

Hardrock in Switzerland

Het leek mij leuk om Jelmer mee te nemen naar de Envers des Aiguilles in Chamonix, waar ik recent zeer enthousiast uit terug was gekomen met in mijn gedachten: meer, meer, méér! Dus: korte trip gepland, lichte stijgijzers en pickel mee, topo’s gekopieerd, etc. etc. En tegen Jelmer verteld dat het om ‘alpien boulderen’ ging 😉

Tot dat we op het 80-km stuk bij Basel toch beginnen te twijfelen… wat als het weer slechter wordt dan het beetje regen en onweer wat is voorspeld? Wat zijn de uitwijkmogelijkheden? Bij slecht weer is er eigenlijk maar één uitwijkmogelijkheid als je een korte trip maakt, en dat is een megadikke vette overhang die droog blijft.. En bij Chamonix zal er best iets dergelijks te vinden zijn, maar ik ken ’t niet.. Dus, rijden we naar de Grimselpas, waar twee andere vrienden, Mark en Jeroen, ook gaan verblijven dezelfde periode. In midden-Zwitserland barst het van de kleine sportklimgebiedjes, inclusief gebieden die droog blijven in de regen. En ik ben al jaren erg benieuwd naar de enthousiaste verhalen over Eldorado, de granieten wand boven de Grimsel-see. Change of plans, op naar Innertkirchen in plaats van Martigny!

We beginnen met Motörhead, de overbekende klassieker die Claude en Yves Remy in 1981 hebben geopend. We vertrekken niet al te vroeg, en na ‘n dikke 1,5u doorlopen langs het eindeloze stuwmeer staan we onderaan de 13-lengtes tellende route. De moeilijkheidsgraat is niet hoog (6b max) maar veel moet zelf afgezekerd worden en als je niet gewend bent aan het type graniet kan ik je vertellen dat het best uitdagend klimmen is. Ik klim de oneven lengtes voor en vind vooral een aantal pasjes in de 3^e lengte pittig. Waarschijnlijk omdat ik nog niet gewend ben aan het gladde graniet en kort geslapen heb. Maar daarna gaat het gestaag, zonder problemen verder. We doen rustig aan op de standplaatsen en zijn de enigen in de route, tot dat een zwitsers team ‘by all means’ achter ons aan komt. Ze zijn vergeten om eten mee te nemen dus hebben ze behoorlijke haast. Net iets na ons komen ze op de top aan, en maken we ze bij met ons laatste reepje..

3e lengte van Motorhead

Lengte 12, een juweeltje!

Bijna boven..

..en boven!

De dag erna stappen we een andere Remy-route in, Abadia op de steile westwand van de Mittagfluh. 350 meter met 1 lengte 7a+ (of 6b+ A1). Het weer is instabiel, en we horen in de verte al onweer, maar we zien wel hoever we komen.. Niet zo ver, na 3 lengtes knalt het onweer en regen erin en zijn we door- en doornat. Snel abseilen dus en naar de auto rennen.. ’s Middags sportklimmen in de overhang van sportklimgebied Lammi, bij Meiringen. Spierballenwerk.

Abadia, Mittagfluh

Natte tosti’s

Verder klimmen we Fair Hands Line, een 10 lengtes tellende route bij Handegg. Vanwege de vrij lage gradatie uitgekozen om even snel te ‘consumeren’ vlak voor vertrek. De 2^e lengte is een memorabele plaat, behoorlijk moeilijk voor de graad (6a+) maar Jelmer klimt ‘m prima voor. Zweethandjes voor mij als zekeraar waren gegarandeerd. Aan het einde stappen we over in de naastgelegen route Mummery en kom ik nog even uit de 6c-plaat vliegen, waar je ver van de haak echt op miniscule treetjes moet staan. Erg spannend om voor te klimmen als je dit soort werk weinig doet. De weg naar beneden zijn duizenden treden die lopen naast de steilste railway van zwitserland. Een soort achtbaan. Erg bijzonder..

Fair hands line

Bijzondere afdaling..

[klik op een van de foto’s voor een slideshow]