Envers des aiguilles

Envers des aiguilles

In m’n eentje rijd ik naar Jeroen en Mark in Chamonix. Negen uur sharp met goed gezelschap; BRMC, de Peppers, Jimi H en de Chemical Brothers. En okay, natuurlijk ook soms een Hef-bundy’tje tussendoor.. Alleen rijden kan saai zijn, maar met de playlist op shuffle raak je na verloop van tijd in trance. Na een drukkere periode vond ik ’t ook wel lekker om even alleen te zijn. En voordat je ’t door hebt ben je in Zwitserland; waar de trance overgaat in scherpte en concentratie om de veelvuldige maximumsnelheid bordjes niet te missen en bij terugkomst een brief van de Zwitserse overheid op de deurmat te vinden.

De eerste nacht kan ik crashen in het appartement van Mark in Les Houches, waar ik aan ’t einde van de avond aansluit. Qua promillage heb ik duidelijk nog wat in te halen..niet te doen natuurlijk: zelfs op linkerbaan met 250 km/u is inhalen bij deze mannen onmogelijk 😉 De volgende ochtend stappen we de auto in om het druilerige weer in de vallei te ontvluchten. Zodra we via de Mont Blanc tunnel Valle d’Aosta inrijden, is de lucht blauw en schijnt de zon. Het is wel lekker fris, de hitte die de Alpen de afgelopen maanden teisterde ontbreekt nu volledig. We rijden naar de prachtige gneiss wanden van Arnad en klimmen een goed behaakte multipitch (Via Bega, 6b, 400m). De mannen klimmen met een kleine walkie talkie. Beetje gay natuurlijk, maar grappig is het wel. Vooral in de moeilijkere passages krijgt de voorklimmer de nodige ‘aanmoedigingen’.  De dag wordt afgesloten met koud bier en verse pasta in een verscholen gehuchtje wat we bij het naar beneden lopen passeren. La vita e bella!

Via Bega, Arnad (bron: camptocamp)

Jeroen in de een-na-laatste lengte van Via Bega

Terug naar Frankrijk: op dag 2 en 3 heeft Mark instructie voor zijn gidsenopleiding en nemen Jeroen en ik het eerste treintje in de ochtend omhoog naar Montenvers om te gaan klimmen in de Envers des Aiguilles, het prachtige granietmekka – omgeven door gletsjers, prachtige hoge bergen en een niet te evenaren uitzicht. Helaas was de kleine Envers hut vol, dus hebben we Marks lichtgewicht tentje, jetboil, eten en slaapzakken ingepakt. Naast 1,5 set cams en overige rotsklimuitrusting een stevige tas, terwijl we eigenlijk voor licht & snel wilden gaan.. In ieder geval lekker slapen: ik heb in de loop van mijn berghutten carrière een bloedhekel ontwikkeld aan snurkers..tot waanzin dreven ze me. Ik heb er zelfs een grotere hekel aan dan dikke mensen op scooters, en dat zegt veel!

Uitzicht tijdens de aanloop naar de Envers

Tijdens het omhoog lopen twijfelen we wat we gaan doen: optie 1 is om naar een brede rotsband op 200 meter boven de Trelaporte gletsjer op de Aiguille du Republique te klimmen via 4e graads terrein, daar onze slaapspullen achter te laten en het eerste deel van de route Republique Bananiere (6c, 700m) te klimmen, weer ab te seilen naar de band om er te slapen en de volgende dag vroeg helemaal omhoog via de normaalroute van de Aiguille du Republique. Optie 2 is om de dichtbij de hut gelegen Bienvenue au George V (6a+, 400m) te gaan deze middag en op dag 2 een andere route te doen. We kiezen voor optie 2. Vooral omdat er op de bivakplek van de Republique geen sneeuw of water te vinden is en we dan een logistieke uitdaging hebben.

Coen in lengte 1 van Bienvenue au George V

Granite addicts (© Jeroen van Ommen)

Jeroen in (ca.) lengte 10 van ‘Bienvenue’

Na een zeer uitgebreide lunch op het terras van de hut, lopen we om een uur of 3/half 4 naar de instap van Bienvenue au George V. De eerste lengte mag ik meteen vol aan de bak in een kaarsrechte spleet. Er mag (ehh moet..) gejamd worden! Met het zweet op de rug en zware benen van de aanloop worstel ik me erdoorheen. Gelukkig kun je halverwege ook even goed naast de spleet staan (ik heb met mijn LaSportiva cobra’s natuurlijk de beste schoentjes voor spleetklimmen bij me.. hehe). Lengte na lengte volgen, allemaal mooi, en als het een uur of 7 is en we nog 3 lengtes moeten besluiten we om onze energie en hoofdlampjes te sparen voor morgen en ab te seilen nu het nog licht is.

Not a bad camping spot

Met bier, nootjes en een zak adventure food sluiten we deze lange dag af en duiken we het tentje in. Jeroen snurkt niet en wat een prachtig uitzicht als ik de volgende morgen vanuit mijn slaapzak de tent open rits!

We kiezen vandaag voor de route Guy-Anne, die dezelfde moeilijkheidsgraad en lengte heeft als Bienvenue en letterlijk 20 meter naar links start. Niet te lang (we moeten vandaag weer afdalen naar Chamonix), niet te kort en volgens de topo een van de klassiekers. Geopend door de grote man hier, Michel Piola (klik hier voor de trailer van Passion d’Ouverture, een mooie film over hem).

De eerste 4 lengtes van Guy-Anne.

Guy-Anne start met een paar prachtige passen onder een dakje aan ondergrepen. Dan een makkelijkere lengte en hierna komen twee hele mooie steile fysieke spleetlengtes, die bijna geheel zelf moeten worden afgezekerd. We klimmen ze beiden gelukkig zonder moeite. Deze lengtes zijn 6a+, so what hoor je de meeste klimmers denken, maar dit is echt stevig voor de graad.

Jeroen in lengte 1 van Guy-Anne

Jeroen in de 4e lengte, de bekende ‘fissure oblique’ van Guy-Anne

Geen slecht uitzicht (© Jeroen van Ommen)

Mensen naast ons in de route Amazonia

Op de Première pointe des Nantillons (© Jeroen van Ommen)

Tijdens het klimmen halen we 2 touwgroepen in, maar we zijn niet snel genoeg/niet vroeg genoeg begonnen om de laatste trein te halen, die je de laatste 1.000hm naar beneden brengt. Eerst in een moordtempo alle vaste ladders af naar de Mer du Glace en vervolgens een kilometer verder weer ladders omhoog naar Montenvers. Compleet bezweet komen we er aan. Maar wat we eigenlijk al wisten wordt hier bevestigd, we moeten lopen. Met zware benen en de hoofdlampjes al op komen we 2 uur later in Chamonix aan.

De volgende dag ben ik jarig. We zouden eigenlijk een lange route met Mark gaan doen, met strak tijdschema vanwege de laatste lift, maar dit gaat ‘m helaas niet worden vanwege onze vermoeiende dag ervoor. Wat we in plaats daarvan doen: uitslapen, croissantje, bosbessen eten, op relaxed tempo wat klimmen in de Aiguilles Rouges vanaf Col de Montets en ’s avonds uit eten bij Elevation 1904. Klinkt de gemiddelde vakantieman beter in de oren dan 10 uur bikkelen, maar wij hadden natuurlijk graag de lange route gedaan..

De laatste dag wordt er met slecht weer gemountainbiked vanuit Argentiere via Col du Balme naar een koffiebarretje in Vallorcine, afgesloten met stortregen op de afdaling naar Argentiere.

Aguilles Rouges

Nu ik dit schrijf is de herfst ook in de bergen echt begonnen. Ik mag terug kijken op een fijne zomer met veel zonnige rots. Te weinig alpiene routes kunnen doen terwijl het zo vaak goed weer was, maarja, de schoorsteen moet roken en ik mag zeker niet klagen. Nu vooruit kijken naar de winter, waar mijn skies en de ijsbijlen er weer aan gaan geloven. Zin in!

[klik op een van de foto’s voor een slideshow]