Cappuccino, pizza & ijsbijlen

Cappuccino, pizza & ijsbijlen

Wat een luxe: de hele Alpen, Zuid-Frankrijk en Spanje behoren in de winter tot de mogelijkheden voor ons klimmers/skiërs met een aantal dagen vrije tijd. Wordt het Buoux, de Verdon, Chamonix of de Dolomieten? Het is allemaal prima voor Jeroen van Ommen, Jefta Smit en mijzelf. Last-minute besluiten we dat het heel leuk zou zijn om in Italië te zitten. Ik hoef natuurlijk niemand uit te leggen waarom.. En aangezien in de Dolomieten de weersvooruitzichten prima zijn, boeken we via AirBNB voor weinig geld een appartementje in het gehuchtje Falcade. In de buurt van Alleghe, dichtbij de Civetta.

Monte Civetta noordwand in de avond. Jefta en Niek de Jonge klommen hier afgelopen zomer de ‘Philipp-Flamm’ route, een van de langere dolomietenroutes.

Het alpiene ijs in de Dolomieten schijnt vanwege de droge herfst niet al te goed te zijn dit seizoen. Over de watervallen hoorden we wel positieve berichten. En over goulotte Hypercoldai (ca. 250m ‘echt’ klimmen, IV+, M4+) op de noordwand van een zijtop van de Civetta.

De eerste dag besluiten we vroeg op te staan en deze goulotte te gaan checken. Over de verlaten skipistes omhoog vellen tot dat het steil omhoog gaat een breed couloir aan. Maximaal spitzkehren voor Jefta en mijzelf! Jeroen komt op sneeuwschoenen omhoog en het is fijn om te merken dat we alle drie even snel zijn.

’s Ochtends vroeg tijdens de aanloop naar goulotte Hypercoldai (foto: Jefta)

Snel maken we een skidepot en besluiten om 1 rugzakje met 2 thermosflesjes thee en voor ieder een warme jas mee te nemen. De eerste lengte(s) zien er perfect uit en Jeroen heeft zin om als eerste het voorwerk te verrichten. Soepel klimt hij de eerste lengte en als na zo’n 35 meter de eerste standplaats arriveert besluit hij om nog even door te klimmen. Als het touw uit is, lopen Jefta en ik zo ver mogelijk omhoog naar de start van de waterval. Echter, dit is nog niet genoeg.. Aangezien we elkaar niet meer horen, besluiten we mee te gaan klimmen tot dat Jeroen stand heeft.. Lekker begin!

Jefta zekert Jeroen in de eerste lengte

Jeroen in de eerste lengte

De lengtes erna zijn makkelijk, tot dat we bij een stukje mixed terrein komen, waar Jefta een aantal interessante bewegingen moet maken tijdens het voorklimmen. Vervolgens komt er een lengte waar alleen een dun laagje sneeuw over steil en sketchy brokkelig rotsterrein ligt. De laatste lengte. Ik probeer ‘m voor te klimmen, maar laat me na een tijdje twijfelen en proberen aan een cam zakken, ik vind het te gevaarlijk. Je moet de punten van je stijgijzers op aflopende richeltjes zetten, dit vertrouwen, en vervolgens nog een plaatsing zoeken voor je bijlen. En nog een zekering plaatsen is ook wel fijn. Ik wil geen val riskeren hier, Jefta hoeft ook niet zo nodig, maar Jeroen staat te trappelen om het te proberen. En het lukt ‘m na een vrij spannende drie kwartier om de lengte te klimmen. Chapeau!

Coen in de eerste meters van de laatste lengte (foto: Jefta)

Ondertussen zijn Jefta en ik verkleumd en besluiten we dat Jeroen beter naar ons kan abseilen zodat we af kunnen dalen. Zo gezegd, zo gedaan, en als we bij de skies aankomen wacht ons nog een (hmm..) heerlijk stukje steil skien over opgevroren papsneeuw. Voor Jefta is skien al even geleden, maar het gaat hem gelukkig goed af. Filmpjes als bewijs zijn bij hem op te vragen! 🙂

De volgende dag is warm weer voorspeld en voelt Jefta zich niet helemaal fit. Hij is al een tijdje verkouden en voelt dat het beter is om even thuis te blijven. We wilden vandaag met z’n drieën een rotsroute gaan doen op de Sellapas, en hebben hiervoor op aanraden het Nederlandse rots-orakel Harald een route uitgekozen op de Piz Ciavazes zuidwand. Om een uur of 10 rijden Jeroen en ik langzaam de Sellapas omhoog vanuit Canazei. We hebben er nog niet echt vertrouwen in, de thermometer geeft nauwelijks 1 graden aan en het is bewolkt. Totdat we onder de wand aankomen (de weg loopt er niet ver vandaan) en de zon ineens doorkomt. Wat hebben we er nu ineens allebei zin in, alhoewel we ons ook niet echt fit voelen.  Het gevoel dat je zonder veel stress, met prachtig uitzicht over de dolomieten, in de winter op 2.000 meter hoogte een rotsroute mag gaan klimmen op een zonovergoten wand!

Piz Ciavazes vanaf de weg

We hebben gekozen voor een route genaamd Roberta 83 (7a+, 6b obl., 250m). De route loopt over compacte rots via eerst een aantal 6a/6b lengtes richting een crux: de 7a+ lengte die begint met een dakje, waarna een tricky crimpfeest volgt..

Wat een verschil met gisteren, toen we nog aan verkleumen waren in een ijzige wand.. de eerste vier lengtes klimmen we zelfs zonder shirt, omdat het anders te warm is!

Jeroen in de 2e lengte

Jeroen is de gelukkige die voor deze lengte aan de beurt is om voor te klimmen. En hij begint in stijl door met een hakje het dak te overwinnen. Even denk ik dat hij deze lengte on-sight gaat klimmen, tot hij vlakbij de standplaats op een moeilijke sequentie crimpers strandt. Op Jeroens aanwijzingen klim ik ‘m gelukkig zonder vallen na..hijgend kom ik op de standplaats aan..

Coen in de crux, een 7a+ lengte (foto: Jeroen)

Hierna volgt een 6a+ lengte die voor de helft nat is. Als ik op de standplaats aankom zie ik dat de volgende lengte een groot smeltwater druppelfestijn is.. Dat gaat ‘m helaas niet worden dus. Time to bail! Ondertussen is het ook al flink kouder geklommen. Waar we eerst nog zwetend zonder shirt hingen, moeten nu de warme jacks uit de tas worden gehaald. Het is per slot van rekening nog steeds winter, al waren we dat even vergeten 😉

De dag erna is Jefta nog steeds niet zo fit, is het mistig en besluiten we een Sella rondje te gaan skiën. Belgen die een gesprek beginnen in de lift, vinden het maar raar dat we op een ‘rustdag’ gaan skiën, maar als je gewend bent om zelf omhoog te lopen voelt dit echt als een eitje! Jeroen vermaakt zich met oefenen op de pistes van Corvara en heeft flinke progressie gemaakt als we hem aan het einde van de dag weer zien.

Als we de ochtend erna om half 5 aan het ontbijt zitten, weten we wat ons te doen staat: bikkelen vandaag! Couloir mistica (IV, 4+, 500m) op de Torre Innerkofler, gelegen in het Langkofel-massief, is ons doel. Opgewekt zitten we 3 kwartier in de auto, tot dat Jeroen ineens ontdekt dat hij zijn schoenen vergeten is! Aangezien we al in Canazei zijn, besluiten we toch maar door te rijden. De kans dat het couloir in conditie is, is volgens ons toch al 50/50, dus is het handig dat Jefta en ik toch even gaan kijken. Mocht het er goed uitzien, dan klimmen we hem bij voldoende tijd of laten we onze gear aan de voet achter en gaan terug voor een poging de volgende dag.

Torre Innerkofler noordwand. Couloir mistica is de 2e rode lijn van rechts.

Geen van beide geschiedde.. Na ca. 3,5 uur ploeteren (eerst per ski over steile, kaal geblazen betonsneeuw flanken en later te voet door diepe sneeuw in een breed couloir) bereiken we de instap en wordt bevestigd wat we eigenlijk al vermoedden, er is geen ijs te bekennen.. Helaas! Op naar de apfelstrudel dan maar..

Te voet naar de col die leidt naar de instap van couloir Mistica (foto: Jefta)

Jefta en ik op de col

Op naar een volgende dag.. Jefta is nog steeds niet lekker en besluit thuis te blijven. Jeroen en ik rijden naar Corvara om te gaan ijsklimmen in Colfosco. Vanuit de lift hadden we al gezien dat de watervallen er goed bij hingen! Pas om 11.30 uur komen we aan en na een half uurtje lopen staan we onderaan ‘La spada di Damocle‘ (4+, 110m), waar net een paar Italianen in abseilen, zodat wij de waterval voor onszelf hebben. Drie lengtes prachtig klimmen (vooral de 2e lengte is mooi continu, zie de foto).

Jeroen in La spada di Damocle

Coen in La spada di Damocles, 3e lengte (foto: Jeroen)

Prachtig uitzicht vanuit Colfosco (foto: Jeroen)

Na een relaxte lunchpauze gaan we de naastgelegen Solo per Pochi (4+/5, 110m) in. Een eerste lengte met weinig ijs leidt naar een dun pilaartje (met een omtrek van ca. 1 meter) waar een enorme barst in zit. Dus klim ik via rechts direct de ijswand op, waarbij ik met een hupje een meter of 1,5 zonder ijs moet overwinnen om op de 85 graden steile wand te komen. Gaat gelukkig goed en na een meter of 50 is het weer Jeroens beurt om de laatste lengte te klimmen. We abseilen over het zwaard van Damocles terug en het schemert al als we weer het bos inlopen..moe maar voldaan komen we weer bij de auto aan!

De 2e lengte van Solo per Pochi

Dan breekt de laatste dag alweer aan, tijd voor een ochtendje in de Sottoguda kloof, aan de voet van Marmolada, voordat we weer naar huis rijden! We willen graag de klassieker Excalibur (4+, 100m) klimmen, maar daar zijn we te laat voor: er staan al 3 touwgroepen klaar die gretig het ijs in het rond laten vliegen.

Op naar La Cathedrale. Deze prachtige brede waterval kent 3 opties (rechts 4+, midden 5 en links 6, 100m) waarvan alleen de rechtervariant dik genoeg is. Eerst even zonder natte voeten het beekje oversteken, waarna we met veel plezier met z’n drieen deze waterval bedwingen. Mooie afsluiter voor een lange zit, terug naar ons vlakke thuisland.

Coen in lengte 1 van La Cathedrale (foto: Jefta)

Jeroen in de 2e lengte van La Cathedrale (foto: Jefta)