Topcondities in chamonix

Midden februari zijn Jelmer, Laurens, Valentijn en ik 4 dagen gaan skiën in het uitgestrekte Mont Blanc gebied. Voor Valentijn en mij de 2e keer in 3 weken op dezelfde plek, wat absoluut geen straf is. Er is hier nog zo veel te ontdekken en iedere keer kom ik thuis met nog meer dingen ‘die ik de volgende keer echt wil doen’.

Onze uitvalsbasis: een oud houten chalet in Vallorcine met privé-kok, helemaal voor onszelf. Een secret spot die zo goedkoop (!) en relaxed is dat ik ‘m niet op internet zet.. Op aanvraag verkrijgbaar 😉

Wat we aantroffen

We vielen met onze neus in de poeder qua condities. Het had een week ervoor flink gesneeuwd en het lawinegevaar, eerst een dikke 3/5, was net begonnen te zakken.

Valentijn maakte een aantal mooie foto’s, hierbij een fotoverslagje van de tochten die we maakten:

Dag 1: Aiguilles Rouges – Aiguille de la Glière, Couloir NW

Het couloir wat we skieden is de blauwe lijn op de foto (bron: camptocamp)

Eerste stuk vellen naar de col

En dan de skies op de rug omdat het te steil wordt..

Hard gaan.

En nog harder

Zie hem genieten

En hem ook

En hem ook.

Laatste minder steile deel van het couloir

Aiguilles Rouges is altijd een feest

Onze eerste dag. Meteen een lekker steil couloir (40-45 graden) en gevuld met zachte sneeuw. De vorige keer dat ik dit hier skiede was het keihard en helemaal geen pretje.. Alhoewel het de eerste bochten waren en de benen nog niet gewend, was het echt genieten! Via de bekende col de Berard skieden we weer terug naar Le Buet, dichtbij onze slaapplek.

Dag 2: Aiguille du Midi – Courmayeur – Vallee Blanche – Chamonix

Het is ’s ochtends verrassend rustig bij het dalstation van de lift naar de aiguille du midi (3.842m). Blij dat we er niet zo vroeg bij zijn, dan is het vaak dringen geblazen.

Waar al die mensen zijn gebleven, zien we als we het circus op het eerste stuk van de graat op de aiguille du midi zien. Groepjes zonder stijgijzers aan houden iedereen op die de graat af wil dalen in de harde en ijskoude wind..

’s Ochtends op de parking bij de midi-lift

Op de welbekende midi-graat (foto: laurens)

Na een lekker stukje afdalen over de Vallee Blanche, vellen we nog een klein uurtje om via de Glacier du Thoule de paspoortcontroles vermijden en Italie in te gaan.

Het is echt een van de mooiste plekken om te skien hier, die enorme gletsjer die Valle d’Aosta induikt.. Alhoewel er al redelijk wat sporen staan, is er genoeg verse sneeuw te vinden en alles is lekker licht.

Net over de grens van Italie, klimmen we de glacier du Thoule op.

Uw correspondent

Vanaf het middenstation van Courmayeur gaan we weer omhoog met de ronddraaiende panorama gondel, en om 15.30u staan we weer boven, bij de Torino hut. Vanaf hier is het nog een lang stuk naar Chamonix, maar de psyche is high om er iets moois van te maken. Via de rechteroever van de Vallee Blanche skien we rustig (er is in geen velden en wegen meer iemand te bekennen op dit tijdstip) de gletsjer af. We genieten wederom intens van de unieke wilde omgeving hier, tussen al die seracs en hoge bergwanden.

Airmiles voor Laurens

Pretty gay but still okay (zie de midi achter ons tussen de seracs)

Het laatste stuk om naar Chamonix te komen, la route de mottes, gaat nog verrassend goed (is vaak niet meer te doen vanwege een gebrek aan sneeuw) en om ca. 17.30u staan we weer in het drukke Chamonix, reikhalzend uitkijkend naar avondeten en bier.

Dag 3: Aiguille du Genepy (3.240m) vanuit La Tour

Ontbijt in onze refuge

Deze berg had ik al eerder gespot, maar de aanloop vanuit Trient waar ik over hoorde, maakte me iets minder enthousiast (heeel veeeel hoogtemeters). Toen we op kaart keken, zagen we echter dat ie vanuit het skigebied van La Tour ook te bereiken is, via een aantal colletjes. Zo onstond een plan! Vanuit Vallorcine nemen we om 9u de lift, doorkruisen het skigebied van La Tour en beginnen aan de eerste klim: vrij steil (spitzkehren tot je een ons weegt..) gaat het naar de Croix de Beron.

Aiguille du Genepy (bron: camptocamp)

Knallen!

Laurens trekt een lekker spoortje voor ons

Laurens op de top van de Genepy

Via nog een col komen we op het enorme gletsjerplateau van de Glacier du Gands. Er loopt een spoor, maar dat houdt na een half uurtje op, zodat we zelf keihard aan de slag mogen

Op de top, die we net binnen de door ons als deadline gestelde tijd bereiken, hebben we een prachtig uitzicht op de Aiguille du Tour, en bv. de Chardonnet. Wederom is het uitgestorven hier, waar zijn de mensen die poeder willen skiën dan?! 😉

Nu volgt een droomafdaling over een enorme gletsjer, niet te vlak en niet te steil met perfecte sneeuw.

Laurens in de late middag zon

Valentijn tijdens de afdaling

Laurens vol gas op het bovenste deel van de afdaling

Het laatste stuk, vanaf de boomgrens, is door de hardere sneeuw behoorlijk zwaar voor de bovenbenen en doodmoe komen we in Trient aan.

Compleet gaar in Trient

Dag 4: Pas de Chevre, Grand Montets – Chamonix

Op de laatste dag besluiten we om iets te gaan skien wat ons niet de hele dag kost (we rijden vandaag weer naar huis) en waarbij we niet of nauwelijks hoeven te vellen. Na wat reasearch besluiten we dat het de bekende ‘Pas de chevre’- route wordt: vanuit Argentiere omhoog naar de Grand Montets en onder de Dru door naar de Mer de Glace. De exit hadden we twee dagen eerder al bekeken, zag er steil uit maar wel te doen. Deze exit, waarbij je de morene van de Mer du Glace af moet komen, is heden te dage de crux van deze route, en de reden waarom veel mensen in de problemen komen. Vele mensen worden hier jaarlijks met de helikopter gered, en dat kunnen wij ons achteraf zeker weten voorstellen.

Bron: chamonixtopo

Achter ons de noord- en westwand van de Dru

Abseiltje

Avontuurlijke afdaling

Het eerste deel is supermooi en afwisselend skiën. Ik was nog nooit zo dicht bij de noordwand van de Dru geweest, ziet er geweldig uit.

Daarna komen we in een bos terecht waarin we links aan moeten houden om bij ‘het exitcouloir’ van de morene af te komen. Na een tijdje traversen moeten we voor het eerst abseilen.

Hierna moeten de skies even af, de sneeuwlaag is hier te dun. We komen uit bij een waterval, waar een 2e korte abseil volgt.

Wanneer ik een stukje verder afklim zie ik dat we hier niet zomaar verder komen, het begin van het couloir is een bevroren waterval. Snel bouw ik een Abalakov, zodat we hier met onze skies aan veilig vanaf komen.

Hierna volgt een niet zo prettig deel van de route. De zon is op de morene-wanden komen te staan en met regelmaat stuiteren er stenen door het couloir naar beneden. Een voor een weten we hier afklimmend en skiënd zonder kleerscheuren doorheen te komen. Een flinke opluchting als we alle vier eindelijk veilig op de mer du glace staan.. In het vervolg zal ik deze route alleen nog maar doen als er echt een dikke laag sneeuw ligt, dat is wel duidelijk.

Ijsgrot verkennen op de Mer du Glace..