Chamonix – Mixed weekend

Chamonix – Mixed weekend

Nadat Wodi en ik op woensdagavond zijn weggereden uit Utrecht en een regenachtige nachtje hebben doorgebracht tussen Karlsruhe en Basel (onze nieuwe Rab-bivaktentjes werken goed, zie de foto), schrikken we donderdagochtend vroeg enorm als we een flinke hond aanrijden in een Duits dorpje. Resultaat: hond loopt door, deuk in de motorkap. Een minuut later wordt ik ook nog geflitst in hetzelfde dorpje, aangezien ik 35 reed i.p.v. 30 km/u. Een goed begin! Aangekomen in Chamonix blijkt, zoals zo vaak hier, dat het weer toch net iets slechter is dan verwacht. We hebben op de p-plaats van de Grand Montes afgesproken met Boris, die hier de nacht heeft doorgebracht. De lift gaat niet, de huttenwaard van de Argentiere hut geeft aan dat de condities slecht zijn boven (hoog lawinegevaar). Het plan om bv. de Courtes te beklimmen kan daarom helaas niet doorgaan..

We besluiten de volgende dag omhoog te gaan naar de Aiquille du Midi,  om via de Vallee Blanche naar de (net in Italie gelegen) Torino hut  te skien. We dalen het sneeuwgraatje van de Midi af en hebben onze skies nog niet aangetrokken of de wind begint te waaien en alles om ons heen wordt wit. Voorzichtig skien we met onze zware rugzakken (eten voor 4 dagen, touwen, klimmateriaal) het eerste gedeelte van de gletscher af, totdat we de vellen onder onze skies doen en het touw uit onze rugzak pakken om door de enorme spletenzone richting de Tour Ronde omhoog te gaan. Boris heeft gelukkig een aantal waypoints in de GPS opgeslagen, zodat we in deze white-out weten welke richting we ongeveer op moeten.. Voorzichtig laveren we tussen de gapende spleten door om een paar uur later in de Torino hut aan te komen.

Pointe Lachenal

De volgende dag: mooi weer! We skien over sublieme sneeuw naar pointe Lachenal (3.613m) waar we de korte mixed route M6 Solar (TD, III, M5+) willen klimmen. Zie onderstaande foto met de rode lijn:

Ik mag de eerste lengte klimmen, waarin de crux bestaat uit een spannende drytoolpas. Het voelt allemaal nog enigzins onzeker en ongemakkelijk… Helaas kunnen we de route niet toppen omdat de zon zo hard z’n werk heeft gedaan dat de sneeuw in een hele smalle goulotte zo zacht is geworden dat het te gevaarlijk is om deze te beklimmen (er zijn ook geen afzekermogelijkheden). Een andere optie is een stukje naar links omhoog klimmen, waarna een traverse moet worden gemaakt over een steile plaat met natte sneeuw; ook geen goed idee. We dalen af, zitten even op de Vallee Blanche om te genieten van het uitzicht en vellen weer omhoog naar de Torino Hut. We willen eigenlijk de Aiguille du Toule (3.534m) nog even beklimmen en afskien, maar de white-out van gisteren komt terug en voor we het weten is alles koud en wit.

Wodi in M6 Solar.

Op zondag skien we weer dezelfde richting uit, maar nu stoppen we bij de Grand en Petit Capucin. Aan de achterkant van de PetitCapucin (3.842m) vellen we omhoog richting de seracs boven ons. Ineens weer slecht zicht, mist, wind en kou. Even twijfel ik of ik mee moet gaan, voel de hoogte al sinds het begin dat we hier zijn, hoofdpijn en misselijkheid. Toch maar gedaan. We klimmen de 400 meter lange ‘Goulotte Valeria’  (TD-, IV, 4+), een supermooie route! Zie onderstaande foto:

Veel spindrift maar na een uur of 3 zijn we boven. De laatste 2 rotslengtes die naar de top moeten worden afgelegd (via een rotsroute aan de zuidkant) laten we voor wat het is en na een paar uur abseilen staan we weer bij ons skidepot.

Maandag moet ik weer terug naar NL, afdalen dus. Maar in de nacht van zondag op maandag wordt ik om een uur of 2 wakker met stekende hoofdpijn, die ’s ochtends niet over lijkt te gaan. Gelukkig kan ik met de (gesloten) lift naar Courmayeur afdalen, omdat er een aantal bouwvakkers omhoog komt. Alhoewel ik ontzettend veel zin had om de Vallee Blanche af te skien, ben ik blij met de verlichting die het dal brengt.. In no-time ben via de Mont-Blanc tunnel weer in Chamonix, waarna ik Boris & Wodi oppik bij de Montenvers-trein. Ze hebben in de mist af en toe in pizzapunt moeten skien tijdens de afdaling, en zeggen me (heel aardig van ze) dat ik niets heb gemist 😉 We sluiten onze dagen af met een Grande Hamburger Americain in de Poco Loco, en ik rijd in een soepele 9 uur weer naar huis!