Dolomieten – Comici op de Grosse Zinne

Dolomieten – Comici op de Grosse Zinne

Het voelt al weer veel te lang geleden: begin augustus zijn Jelmer en ik een lang weekend in de dolomieten gaan klimmen. Woensdag na een dag werken rijden we uit Nederland weg en dichtbij de Oostenrijkse grens overnachten we in onze tent. De volgende dag rijden we met de vlam in de pijp en prachtig weer ’s ochtends de bergen via de Fern- en Brennerpas. In de dolomieten parkeren we bij het Lago Misurina, vlakbij Cortina, en drinken een espresso in de zon. Wat een enorme wanden, heerlijk om weer hier te zijn!

Uitzicht van de Piz Popena Basso

Als inklimroute hebben we een makkelijke en snel bereikbare route uitgekozen op de Piz Popena Basso oostwand. Na een paar uurtjes staan we op de top, waar we een supermooi uitzicht hebben op ons doel voor de volgende dag, één van de Drei Zinnen, de Grosse Zinne.

Grosse Zinne noordwand, genomen tijdens een skitocht in januari ’12

Ik heb ‘m al eens met mijn vriendin via de normaalroute beklommen, nu willen we hem via de  bekende Comici-Dimai route (ED inf., VII-, 550m) in de noordwand gaan klimmen (info). In 1933 schreven Comici en de broers Dimai geschiedenis door de wand in 3 dagen (gedeeltelijk artificieel) te beklimmen, een prestatie van wereldformaat in die tijd. In 1978 werd de route voor het eerst vrij beklommen.

Na een nachtje bivakkeren op de parkeerplaats bij de Rifugio Auronza, waar de enigen zijn samen met twee Italiaanse klimmers, lopen we in de ochtendschemering in drie kwartier naar de wand. Voor Jelmer wordt het z’n eerste alpiene rotsroute, en dan meteen op oude mephaakjes enzo. Gelukkig is hij een hele sterke rotsklimmer en handig met cams en standplaatsen, dus we hebben alle vertrouwen in een mooie dag in de wand.

Klaar voor de start..af!

Na de eerste vijftig meter klauteren zonder touw moeten we even wachten op een ander team voor ons en daarna gaat het los: acht supersteile lengtes tot VII- (6b), waarvan we er een paar kunnen combineren. De korte traverse in de eerste moeilijke lengte is geen weggever voor de graad; de rots hier is erg glad geklommen (we zijn duidelijk niet de eersten). Daarna volgt mooi en geconcentreerd klimmen op kleine randjes en ondergrepen. De standplaatsen van verroeste mephaken zijn bijna allemaal op kleine ledges, wat wel ontspannen is. Verder is het enorm steil deze wand! Het is koud, maar we klimmen lekker door.

Coen onderin de route, op de achtergrond een touwgroep in de Hasse Brandler

In totaal zijn we met drie touwgroepen, met ons als middelste team. Na een uur of drie/vier hebben we de moeilijkere en steilste lengtes gehad en rusten we even lekker uit op een kleine ledge waar we gaan zitten om wat te eten. Het weer is goed en we hebben geen stress. De vrolijke Italiaanse gids achter ons klimt voorbij met zijn klant.

Jelmer in de 8e lengte

Nu volgen een stuk of vier lengtes waar je weinig mephaakjes tegenkomt, maar die niet echt moeilijk zijn. Daarna nog een steile (en natte) lengte naar de ‘Natte Grot’ (die zijn naam eer aandoet), waarna een traverse boven een groot dak volgt. Heel veel plezier voor Jelmer vanwege de touwwrijving 😉 Als je niet weet waar je weer omhoog moet na het traverseren, is verkeerd klimmen hier gemakkelijk. Gelukkig heb ik een tip gekregen van Bas V., die de route een paar weken ervoor klom: je moet net iets verder doortraversen dan je zou verwachten, de hoek om. In de verschillende topo’s die we hebben is dit niet duidelijk te zien.

Midden in de wand, het minder steile gedeelte

Jelmer in de traverse

Nog een paar makkelijke lengtes en we staan op de ringband. Oppassen met naar de zuidkant traversen over deze smalle puinrand, boven de noordwand langs. We besluiten om niet echt naar de top te klimmen (nog een paar makkelijke lengtes via de normaalroute). In plaats daarvan gaan we op de westhoek, waar de Dulfer-route uitkomt, uitgebreid in de zon zitten genieten van het uitzicht. Wat zijn de dolomieten toch mooi!

Voorzichtig wandelen we over de ringband

Posing

Afdalen gaat prima, er zijn zelfs gele stippen gezet op plekken waar je snel de verkeerde weg zou kunnen kiezen.. een beetje jammer, gaat wel ten koste van het avontuur. Even later zitten we op onze klapstoeltjes te genieten van onze biertjes op de parkeerplaats, waar het nog druk is met dagjesmensen.

Traversen in de Cassin op de Preussturm

De volgende dag klimmen we de Cassin route op de Preussturm (VII-, ca. 300m) tot op twee lengtes onder de top. De rots in deze route is een stuk scherper en minder glad geklommen dan de Comici, echt een aanrader. Vanuit het niets zitten we midden in de wolken, en al snel volgt onweer en hagel. Snel terugklimmen en abseilen dus. We zijn blij als we veilig op de grond staan en schuilen hier onder een dakje. Het touw is tijdens de (laatste) abseil blijven zitten dus ik klim een stuk terug om het los te halen zodra het onweer weer een beetje is weggetrokken.

Het weer in de dolomieten wordt eerder instabiel dan voorspeld: we zouden nog een nacht langer kunnen blijven en de volgende ochtend een korte route klimmen. Maar stappen dus toch in de auto. We rijden alvast naar Innsbruck, waar we overnachten bij Boris, die ons ’s avonds de stad laat zien. Leuke afsluiter van een paar mooie dagen klimmen!