Taghia part II

Voor een slideshow, scroll helemaal naar beneden

Na deel 1 hierbij het tweede gedeelte van het verslag van onze reis naar het (enige?) nog veilige en stabiele Noord-Afrikaanse land, Marokko. Het land waar koning Mohammed VI al sinds 1999 de scepter zwaait en voor eensgezindheid zorgt, zijn portret siert ieder huis.

Ok, waar waren we? Niels en Jacco liggen inmiddels beiden op de ‘ziekenkamer’, de driepersoons slaapkamer in het huis van Said waar alleen Ivo nog niet echt getroffen is. Fedor en Ivo bereiden zich voor op een tweedaagse verkenning te voet van het omliggende hooggebergte. Ze zullen hierbij ergens onder de sterren gaan overnachten en pakken een warme jas, brandertje, matje en slaapzak in.

Sjors en ik maken laat op de avond plannen voor een klimtocht de volgende dag. Onze keuze valt op de in 2003 door een North Face gesponsord team (Conrad Anker, Kris Erickson, Renan Ozturk, Kevin Thaw en Heidi Wurtz) geopende route genaamd La-Bas. Eerst 450 meter maximaal 7b (zie de topo onder) en daarna nog zo’n 300 meter ‘makkelijker’ terrein. De route loopt over de steile noordwand van de 2.977m hoge Tagoujimt N’Tsoiant. Andere bekende en tot de verbeelding sprekende routes op deze wand zijn Fantasia (7c, 700m) en Babel (7c+, 800m). Vooral Babel staat bekend om zijn grote runouts, die naast een absoluut hoog klimniveau ook behoorlijk wat commitment van de klimmers vraagt. Tot en met 6c/7a zijn er vaak maar 3-4 haken per lengte aanwezig.

Om half 8 ’s ochtends staan we aan de voet van de immense wand, en Sjors trapt af met een 7a(+) ‘Freyriaanse’ plaat. Geconcentreerd klimt Sjors ‘m onsight, erg netjes, want de moeilijke pasjes zijn flink boven de laatste haak. Hierna volgt nog een plaatlengte, waarna het ineens flink steiler wordt en de spierballen weer tevoorschijn mogen komen. Door de haulbag kunnen we ons volledig op de klimbewegingen concentreren en dat is erg fijn. Wat ook een genot is, is dat ik Jacco’s 1 maat grotere klimschoentjes heb mogen lenen, en weer kan genieten van momenten waarop je op scherpe kleine treetjes moet staan.

Ik had de fout gemaakt (net) iets te kleine approach schoenen te kopen en twee paar kleine sportklimschoenen mee te nemen. In de Afrikaanse warmte worden je voeten groter, te laat gerealiseerd, stom.. Wat uiteraard resulteerde in pijn, veel tape-geweld (wat mijn tenen weer te groot maakte) en ibuprofens tijdens het ontbijt. Maar nu is ’t weer genieten!

De route is bomvast, steil, heeft lange lengtes en is niet makkelijk. Sjors klimt ‘m helemaal onsight, de koning! Tsja, je hebt goden en mindere goden 😉 De laatste twee lengtes van ’t eerste gedeelte (6b&6c) zijn erg los en we zijn continu voorbereid op een val tijdens het klimmen. In de 6c gebeurt dat me ook, als een greep uitbreekt. Met klamme handjes arriveren we op de standplaatsen. Na de 6c moet het minder moeilijk worden. We halen onze kleine set cams te voorschijn, want de behaking houdt hier ook zo goed als op.

Allebei beleven we tijdens het voorklimmen spannende momentjes; Sjors als hij tijdens een handverklemming in een spleet met beide voeten wegglijdt en ik als ik voor zo’n 40 meter geen tussenzekering kan leggen in een mossige lengte. Iedere keer kom je weer op een brede band uit, vanwaar het lastig in te schatten is waar je verder moet.

Het schemert al bijna als we de route uittoppen. We hebben nog een uurtje licht schatten we. Handig, zeggen we tegen elkaar, dat we onze hoofdlampjes bij ons hebben….maar niet heus 😉 Tsja, we voelen ‘m al aankomen dat bivak..

Goed voorbereid als we zijn, hebben we dus geen lampjes en maar 1 jas bij ons. En alleen een foto van de (franse) beschrijving van een lastige afdaling. Ouest, is dat nou ook al weer west of oost? Ehm….;) We besluiten om 50m onder de echte top door te traverseren over een band. Heel lang denken we hiermee een slimme zet te hebben gedaan en tijd te besparen, maar uiteindelijk loopt de rotsband dood in een diep ravijn. Toch maar terug. En dan is het ineens pikkedonker. Op een vlak stuk rots leggen we de touwen neer, rusten uit en eten nootjes en wat dadels. We mogen ieder nog 1 slok uit de kwartvolle fles water nemen, de rest moeten we bewaren spreken we af. En we hebben echt flinke dorst natuurlijk. Even praten we niet veel, maar bereiden ons geestelijk voor op een nachtje afzien 😉 Achteraf makkelijk praten, maar weet nog goed hoe uitgedroogd ik me daar voelde!

Na een half uurtje begint het te waaien en liggen we te rillen van de kou. Het is ook bijna 3.000 meter hoog, niet zo gek. Met behulp van het licht van de fotocamera en mobiele telefoon gaan we op zoek naar een beschutter plekje. Al snel vinden we een geitengrotje met een klein muurtje. Hier leggen we onze touwen neer als bed en vleien ons dicht tegen elkaar aan. We leggen de jas over ons beiden heen, voeten in de haulbag, en knuffelen maar!

Na ongeveer 10.000 keer rillen en niet slapen is het eindelijk ochtend om 5u. We pakken onze spullen in en beginnen met een klim naar de top, om deze te overschrijden. Hierna dalen we af via een steil couloir.

Puin glijden, heel voorzichtig afklimmen, oriëntatie, stukje abseilen, etc. Na een paar uur zijn we onderaan de wand en ruiken we de stal.. Heerlijk om Taghia weer binnen te lopen met het vooruitzicht op pannenkoeken, cola en onze vrienden!

Fedor en Ivo komen die middag terug. Ze hebben een mooie wandeltocht gemaakt. Niet het rondje afgemaakt zoals gepland, maar wel veel moois gezien.

Taco en Annemarie hebben ondertussen nog een mooie beklimming gedaan van Classe Montagne Epinal (6c+, 220m). Oja, nog vergeten te vertellen dat Fedor, Sjors en Taco ook de route Zebda hebben geklommen een van de eerdere dagen. Fedor was hierna zo enthousiast over de route dat Niels, die zich inmiddels weer wat beter voelt, hem over kan halen om deze route nog een keer met hem te herhalen!

De dagen hierna weet ik niet meer precies wie welke routes wanneer geklommen heeft, maar Fedor en Taco klimmen in ieder geval Trompettenkaefer (7a+, 320m), waar Taco onderstaande fenomenale foto van Fedor maakt (zie twee foto’s omhoog, de ‘Fedor-pose’ :)):

Zowel Sjors en Jacco als Taco en Annemarie klimmen Canyon Apache (6c, 280m) op de Timrazine:

Niels en ik besluiten ons op te maken om op de een-na-laatste dag van ons verblijf in Taghia de klassieker Les Rivieres Pourpres op de noordwand van de Taoujdad te gaan klimmen (7b+ max, 600m). De gradaties van de lengtes zijn als volgt dus je begrijpt dat we een ‘stevige’ dag tegemoet gaan: 6b+, 6c, 7a+, 7b, 6b+, 7a+, 7a, 7b, 7a+, 7b, 7b+, 5a, 6b, 5a, 5a.

Voor ons voor het eerst dat we de smalle canyon in zouden gaan om bij de voet van deze wand te komen. Lekker avontuurlijk als je het de eerste keer doet, het is klauteren, over het water springen, en een gladde traverse overwinnen (uit te zekeren).

We kunnen de instap maar moeilijk vinden, en als ik een stuk geklommen heb in de route waarvan we denken dat ie het is, ontdekt Niels ineens vlak ernaast de juiste instap. Stom, we hebben heel wat tijd verloren, aan de overkant van de smalle kloof zien we Sjors en Annemarie al klimmen in de eerste lengte van Allumez Reve Berbere (6c, 320m) terwijl wij een stuk eerder op zijn gestaan.. Met peper in de reet klimmen we de eerste lengtes omhoog. Wat een ambiance, wat een wand,  en hoe soepel verloopt het klimmen! We winnen snel hoogte, en genieten van het klimmen in zo’n ontzettend steile en hoge wand!

Prachtige 7e graads lengtes wisselen elkaar af en we voelen ons fit. Niels weet uiteindelijk de hele route onsight te klimmen afgezien van 1 val in de 4e 7b en in de laatste 7b+, en ik klim ‘m tot en met 7a+,  daarboven heb ik af en toe een setje vastgepakt als het echt niet anders kon. En afgezien van de 9e 7a+ (?) lengte: als ik deze instap, kom ik er niet goed meer doorheen, dit is voor 7a+ wel heel erg pittig, een stuk moeilijker dan dat vind ik. Gelukkig heeft Niels nog genoeg over en neemt hij mijn beurt over. Met veel moeite klim ik deze lengte na, ik vind het de moeilijkste van de hele route. Pijnlijk scherp en weinig voor de voeten. Niels lijkt er in ieder geval geen moeite mee te hebben.. De laatste moeilijke lengte, een 7b+, is fenomenaal, het komt echt op power aan. Na nog 4 makkelijke maar lange lengtes staan we uiteindelijk (met een best snelle tijd waar we trots op zijn!) op de top van de Taoujdad. Wat een mooie afsluiter!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De dag erna, onze laatste dag, klimmen Taco en Sjors nog Fat Guides (7b+, 300m). Een route die naast Zebda loopt en qua moeilijkheid vergelijkbaar is. De mannen vinden ‘m alleen nog mooier – al kan dat volgens mij bijna niet 😉

Fedor loopt het geplande rondje nog een keer in z’n eentje en komt deze laatste dag tegen etenstijd terug. Hij heeft veel gezien en het was uiteindelijk best spannend, zo geeft hij toe, om de goede weg op tijd terug te vinden. Een groot rotsblok versperde zijn weg, en met moeite is hij er omheen/op geklommen. We waren al bijna bang dat we zonder hem terug naar Marrakech moesten…

De volgende dag is het tijd om te vertrekken. Nog voor de ergste warmte worden de ezels bepakt en lopen we langzaam weer de stoffigheid van de bewoonde wereld in.. Een beklemmend gevoel bekruipt ons, want naast een goed bed en een lekkere douche, wachten ons straks ook weer de verplichtingen van het geciviliseerde burgerbestaan..

Maar eerst nog even een avond en dag in Marrakech! Met 45 graden is het er aan de warme kant 😉 dus we zijn blij met de verkoeling van de binnenplaats van Hotel Tresor.

We vermijden die avond de drukte van de eettentjes op het Djemaa eel Fna plein en eten op een dakterras met uitzicht over de stad. Daarna met de taxi naar een club, waar we het hippe (en rijke) deel van de Marokkaanse bevolking zich tegoed doet aan de geneugten van het leven. Na in een andere tent geweigerd te zijn vanwege onze teenslippers, sneaken we hier toch naar binnen. Nadat Sjors en ik weggegaan zijn, vermaken Fedor en Niels zich tot in de late uurtjes in weer een andere tent, waar men ook niet kijkt naar schoeisel, maar vooral naar de portemonnee 😉

De volgende ochtend vroeg vliegen Taco en Annemarie terug naar Frankrijk, en vermaken wij ons nog even prima in Marrakech. Er wordt een traditionele haman bezocht, dank voor de tip Taco! 🙂 En dan is ons avontuur echt ten einde.. met een voldaan gevoel reizen we terug naar Amsterdam, op naar een volgend avontuur!

 

Klik op een van de foto’s hieronder voor een slideshow: