Game on!
Twee jaar geleden was het Game over voor Laurens. Met een nakomeling op komst, leek veel klimmen er niet meer in te zitten. Dit bleek echter volledig onjuist; de beste man is alleen maar meer gaan klimmen de laatste twee jaar! Toch moest er even een jaartje overheen gaan, voor we weer samen konden gaan ijsklimmen. Hierbij een kort verslag.
Van te voren was er weer de gebruikelijke keuzestress: worden het de dolomieten, waar weinig sneeuw ligt en we misschien de hoge bergen in kunnen? Nee, te weinig ijs in de couloirs. En hoe zit het met het lawinegevaar in Chamonix? Een gids uit de regio skied een dag voor we gaan rijden de Vallee Blanche en mailt me over de slechte condities (droogte) in de bekende couloirs op de Tacul en de Midi. Oostenrijk heeft weinig goed ijs, en ook in Zwitserland (bv. Kandersteg) wordt weinig geklommen. Maar er komen gelukkig goede berichten binnen uit Cogne en de keuze is daarmee snel gemaakt: op donderdagmiddag rijden we via de St. Bernard pas, via Aosta naar het verstilde Lillaz, 5km na Cogne.
Een lange reis dus! Om 3u ’s nachts draaien we de parkeerplaats van Lillaz op, terwijl de thermometer van de auto -13 graden aangeeft. Snel zetten we de tent op en schuiven met muts en sokken aan de slaapzakken in. Om 6u wordt ik weer wakker van de kou, m’n bivakmatje isoleert niet echt goed 😉
Welterusten Lillaz!
We doen een bakkie in een slaperig herbergje, waarna we spullen organiseren en richting ‘Il Candelabro del Coyote‘ lopen. Een leuke opwarmer lijkt het. Twee Zwitsers staan al klaar om te starten. Na 1 lengte houden ze het voor gezien, te slecht ijs en te veel water in de tweede (90 graden) lengte. Dus doen ook wij alleen even de eerste lengte, omdat we er toch staan.. De laatste meters klim je door een lekkere koude douche heen 😉
Laurens in de steile lengte van Tutto e Relativo
Aan de overkant van het dal zit een waterval die ik al heb geklommen. Omdat we enigzins gaar zijn, is het wel fijn om te weten waar je aan toe bent, die kant op dus! Het gaat om ‘E Tutto Relativo‘. Snel halen we een andere touwgroep in die aan de eerste lengte begonnen zijn, en in drie lange lengtes zijn we boven. Op naar een warme douche en welverdiend biertje natuurlijk – maar niet voordat we naar de instap van Cold Couloir zijn gelopen, de langste (600m) en meest alpiene route van Cogne, die we de volgende dag willen doen. De eerste lengte is dun en daarom wellicht niet goed klimbaar, maar we vinden een oplossing door de eerste lengte via de rots aan de zijkant in te traversen. De rest ziet er goed uit, zagen we die ochtend al vanaf de overkant van het dal. We hebben een plan!
’s Avonds schuiven we aan het diner in Hotel Ondenzana, en wie zitten er ineens achter ons? Roland en Sytse, toevallig! Met Roland (en Jeroen) was ik hier twee jaar geleden ook. We schuiven bij ze aan en voelen de vermoeidheid snel opkomen. Na overleg met twee locale gidsen zien we trouwens af van Cold Couloir. Er zijn behoorlijk wat serieuze incidenten geweest met lawines in het verleden (het couloir vangt alle sneeuw van boven als een trechter op) en dit jaar is er nog geen lawine doorheen gekomen hebben we gezien. Daarnaast wordt het morgen warmer. Better safe than sorry!
In plaats daarvan lopen we ’s ochtends vroeg naar Hard ice in the rock. De directe versie (WI6) is helaas maar eens per ca. 6 jaar in conditie, en niet nu. Dus traverseren we de route in, via twee tricky rotslentes en 1x abseilen. We klimmen dit 300 meter couloir snel door, mooi klimmen met alleen 1 andere touwgroep boven ons, terwijl het in de rest van Cogne knetterdruk is! Na ca. 7 lengtes zijn we uit de route en genieten in de zon van het prachtige weer en dito uitzicht.
Traveren in Hard Ice on the Rock
Traveren in Hard Ice on the Rock, lengte 2
Hard Ice on the Rock
Na een korte navigatie vergissing op de afdaling, lopen we vervolgens richting Cascade de Lillaz, om als toetje van de dag 200 meter (makkelijk) watervalijs extra te klimmen. De makkelijke stukjes soleren we en precies in het donker toppen we hem uit. Heerlijk om alleen in deze overdag drukke en populaire route te zitten!
Laurens in Cascade de Lillaz
Coen in een makkelijke passage van Cascade di Lillaz
Op zondag kiezen we ervoor om onze brede poederlatten uit de auto te halen en vanuit Courmayeur de grote bergen in te gaan. Skien op de flanken van de Mont Blanc, in het winterse landschap van het hooggebergte, wat een voorrecht! We skien de Thoula gletsjer een aantal keer via verschillende opties. De eerste keer belanden we (na de gletsjer, op het stuk tussen het middenstation en het dal) in een steil couloir. Op het laatste stuk voel ik me dermate oncomfortabel dat ik mijn stijgijzers aantrek, pickel pak, en een rotsachtig stuk afklim. Laurens is me voorgegaan op skies, in een rechte lijn naar beneden, en gaat op het einde onderuit omdat hij tegen een rots aan skiet, gelukkig zonder verder te glijden. Ik vind dit een stuk spannender dan al het ijsklimmen bij elkaar! 😉 We hebben een geweldige dag, en rijden dan weer terug naar NL, waar we de volgende dag weer aan het werk moeten. Snel weer terug!!
Op de gletsjer
Bij de torino hut
Coen in de poeder 😉
Laurens de pillow-koning!
Wat een wild landschap!
No Comments